Adrianna Sobol - moja historia

Przez całe swoje dzieciństwo, okres dojrzewania, lata w liceum marzyłam o tym, że zostanę kiedyś lekarzem. Dopiero tuż przed maturą zaczęłam myśleć, że mogę więcej zaoferować jako osoba wspierająca innych w ich problemach psychicznych aniżeli fizycznych. Cały czas jednak jedynym miejscem pracy, jakie mnie interesowało był szpital. Wiedziałam też, że w szpitalu terenem szczególnym, gdzie najwięcej można dać i najwięcej otrzymać jest zawsze oddział onkologiczny.

Gdy jeszcze w czasie studiów zaczynałam pracę na tym oddziale, absolutnie nic nie wiedziałam o samej chorobie i o problemach osób chorych. Nie miałam żadnych osobistych doświadczeń – w mojej rodzinie nikt na raka nie chorował. Nie byłam osobą, która po przejściu własnej traumy chciała się na tej chorobie odegrać, pomagać pacjentom, świetnie rozumiejąc, przez co przechodzą. Cała moja wiedza o raku była zbudowana na podstawie kilku filmów i książek oraz historii, które usłyszałam. Żeby dostać pracę w tym wyśnionym miejscu poszłam do jednego z warszawskich oddziałów onkologicznych, stanęłam przed ordynatorem i powiedziałam: chcę tu pracować. Moje szczęście polegało na tym, że praca z chorymi onkologicznie pacjentami nie cieszyła się jeszcze tak dużym jak obecnie zainteresowaniem wśród studentów i magistrów psychologii. Zostałam zatrudniona jako wolontariusz. Dopiero w tym szpitalu dowiedziałam się co muszę natychmiast przeczytać o psychoonkologii i samej onkologii.

Chodziłam po salach, zaczepiałam chorych na korytarzach. Niewielu z nich było gotowych na rozmowę z terapeutą, szczególnie tak młodym. Na pewno, wielu z nich decydowała się na poświęcenie mi jakiejkolwiek uwagi przede wszystkim z powodu współczucia, jakie odczuwali patrząc na moje starania. Niewątpliwie musiałam zrobić więcej niż każda inna osoba ubrana w biały fartuch. Musiałam sprawić, żeby mi uwierzyli. Te pierwsze tygodnie na oddziale onkologicznym były moim największym zawodowym doświadczeniem i nieprzebranym zasobem wiedzy, z którego czerpię pełnymi garściami przez wszystkie kolejne lata moje pracy. Doświadczeniem, które pomaga mi układać własne sprawy. Niemal wszystkiego, co wiem o życiu, dowiedziałam się wtedy od „moich” pacjentów.

Pierwsza samodzielna rozmowa w gabinecie z pacjentem onkologicznym była tak naprawdę punktem zero dla mojej dalszej pracy terapeuty. Przygotowując się do tej rozmowy, tworzyłam jej kolejne scenariusze. Widziałam siebie w trakcie interwencji kryzysowej, powstrzymującą pacjenta od płaczu, udzielającą „przydatnych” porad, jak dalej żyć. Wszystko potoczyło się jednak zupełnie inaczej. Próbowałam z chorym mężczyzną na początku podjąć „filozoficzną debatę” na temat jego choroby. Szczęśliwie, pacjent nie starał się zadowolić moich zawodowych ambicji i prawie natychmiast sprowadził mnie na ziemię mówiąc: „Szanowna pani, czuję się dobrze. Dostanę dzisiaj kolejną chemię. Pójdę jutro do pracy. Z rodziną robimy wszystko, żeby normalnie żyć”.

Nigdy nie udało mi się znaleźć lepszych słów, opisujących adekwatną postawę przejścia przez tę chorobę. Oczywiście, ogromna część pacjentów nie czuje się tak dobrze, chemia jest dla nich udręką i nie są w stanie pracować, ale każdemu, na każdym etapie choroby staram się pomóc w tym, by rak w jak najmniejszym stopniu zmienił ich życie.

Zarówno na „Zdrowie zaczyna się w głowie” za pomocą szkoleń "Rak i co dalej?" oraz "Jak być dobrym wsparciem dla pacjenta onkologicznego?", jak i w książce „Oswoić raka”, staram się podzielić z Wami moją wiedzą o tej chorobie, o tym, jak wpływa na życie chorego i jego najbliższych. To rodzaj przewodnika po emocjach, które towarzyszą każdemu etapowi leczenia. Staram się podpowiedzieć, jak najlepiej przez to przejść i jak najmniej w tym czasie stracić. Istotne jest uratowanie każdego fragmentu życia sprzed choroby. Rak i samo leczenie stawiają różne wyzwania na każdym kolejnym etapie. Im więcej pacjent i jego rodzina o nich wiedzą tym lepiej są przygotowani i tym lepiej sobie z nimi radzą.

Nie lubię i nie używam popularnego określenia „wygrać z rakiem”. Uważam, że nie ma takiego stanu, który można by tak zdefiniować. Pacjenci przez kilkanaście czy kilkadziesiąt lat od zakończenia terapii żyją w cieniu tej choroby ze stałą świadomością możliwości jej ponownego pojawienia się. Wygrać z rakiem można tylko w jeden sposób. Nie dać mu zniszczyć tego co w życiu najważniejsze. Nadziei. Każdy przeżyty dzień i myśl o kolejnym to prawdziwa wygrana z rakiem.